De verdronken boeken

De Verdronken boeken.

Sommige Zeeuwen worden onrustig, zo eind januari - begin februari, men denkt terug aan 1953 toen een groot deel van Zeeland onder water stond vanwege doorgebroken dijken. Meer dan 1836 mensen kwamen om, en nog veel meer dieren. Het is toch niet voor te stellen? Je gaat naar bed, hoort  ’s nachts vreemde geluiden en het water klotst op de benedenverdieping door je huiskamer, wat doe je dan? Selfies maken, filmen en bellen vanuit je bed was toen niet mogelijk, er was geen telefoon of een bakelieten exemplaar hing in de gang of stond op een keurig tafeltje in de kamer.

Eigenlijk heb ik niets meegemaakt: geen oorlog, geen watersnoodramp maar wél een pandemie. In mijn directe omgeving is er niemand overleden aan Corona, voor zover ik weet, wél aan kanker, ouderdom, dementie en zelfmoord. Overlijden schijnt bij het leven te horen maar aan afscheid nemen kan ik maar niet wennen.

Deze week liep ik met de hond over een onverharde dijk, bij zonsondergang maar die was niet te zien, op een plek waar vroeger de Westerschenge stroomde, met eb en vloed, ik vind het fascinerend om te bedenken dat daar boten voeren, veerdiensten waren om de mensen over te zetten van de ene naar de andere kant. Ook het Veerse Meer waar ik vlabij woon, kende getij en nu is het een rustig kabbelend water waar geen gevaar meer is, je kunt er zwemmen, zeilen, kanoën. Vroeger was je een dag onderweg van Walcheren naar Goes, daar zijn overigens prachtige verhalen over geschreven. In die tijden werden de mensen niet zo oud, het leven was fysiek veel zwaarder, lopen, fietsen, lichamelijk werk in de moestuin, ambachten, maar wellicht was het mentaal veel overzichtelijker? Ik weet het niet.

In De Schalm (Infoblad voor Wolphaartsdijk en Oud-Sabbinge) werd gevraagd naar mensen die Geocachen (zie www.geocaching.com)  Hier komen heden (want je hebt  een smartphone  oid nodig) en verleden samen in het verhaal van De verdronken boeken.  (© H. Geldof/J. Rutten)